HET VERHAAL VAN GER CHRISSEN
Ik ben ziek geworden op 5 september 2005, kreeg een zeer pijnlijke spierpijn. Maar eer we dat wisten had ik al veel dokters bezocht en veel pijnstillers geslikt, en was ik vaak naar de kinésetherapie gegaan. De dokter in Mol heeft voor het eerst de naam fibromyalgie genoemd en heeft mij doorverwezen naar de pijnkliniek ‘de Pellenberg’. Maar eer je daar kunt geraken gaan er vele weken overheen en wordt de pijn alleen maar erger.
In het begin waren het de nek en de schouder die pijn deden en dacht de dokter dat het ‘stress’ was. De volgende keer was het mijn rechterheup en trok de pijn door tot in mijn rechterbeen. Ik ben toen even ‘thuis’ geweest van mijn werk en toen het wat beter ging ben ik weer terug aan het werk gegaan. Maar er kwam steeds weer een ander lichaamsdeel bij dat pijn deed en het erger maakte; hoofdpijn, moeilijk slapen, vermoeidheid, pijn in mijn rechterarm en vingers. Ik moest almaar harder vechten om vooruit te geraken op het werk, maar ook in het gezinsleven en het uitgaansleven. Al mijn spieren begonnen zoveel pijn te doen en ik werd daarbij zo moe dat ik op de lange duur niet buiten kwam alleen, nog om te werken. Dat kon ik op de lange termijn ook niet meer en ben toen moeten thuisblijven van mijn werk.
Dan ben ik naar de Pellenberg gegaan, ik kreeg er pillen bij voor depressie omdat ik anders de dag niet doorkwam van de spierpijn, de moeheid en het vele wenen van de pijn. ́s-Morgens kwam ik uit bed alsof ik een negentigjarige was en door een vrachtwagen was overreden. ́s-Nachts kon ik niet slapen van de spierpijn en dan stond ik maar op om de pijn van me af te schrijven. Veel mensen verstonden dat toch niet. De meeste mensen zegde: ́ge ziet er toch goed uit ́. Ze verstonden niet dat ik van binnen huilde van de pijn. Het enige wat mij een beetje hielp was het zien van mijn kleinzoon, die knuffel, die lach, dan vergat ik een seconde de pijn.
Eind maart 2006 zit ik weer te wenen van de pijn, het gaat almaar minder, ik heb weer zwaardere pillen gekregen voor de pijn en de depressie.Ik heb vandaag gepoetst, dat gaat ook almaar minder. Wat goed doet is warmte, op een warm kussen of in een warm bad te gaan liggen. En zo probeer ik de dag dan door te komen en dát is het ook, de dag doorkomen. Ik zal er mee moeten leren leven. Zeggen ze. Voor de mensen die met u leven is het een hele opgave om u elke dag te zien zieker worden en niets te kunnen doen.
Toen ben ik met mensen gaan praten en heb ik voor de eerste maal gehoord over Dr.J.A. Bauer, een chirurg in Zwitserland die al zoveel mensen had geholpen.Hoewel mijn man daar al volledig achter stond moest ik nog wat nadenken. Ik heb contact gezocht met Georges Pierrard die mij geholpen heeft voor een afspraak bij de dokter en uitleg heeft gegeven hoe de operatie en de andere dingen in zijn werk gingen. We zijn dan naar Zwitserland gereden met nog een bevriend koppel die de Duitse taal machtig waren.
Op 1 juli 2006 kreeg ik een het onderzoek en op 2 juli kon ik geopereerd worden aan mijn rechterarm. En wat ik je nu kan vertellen, na een half jaar, dat ik heel gelukkig ben dat ik de operatie heb laten doen want ik voel geen pijn meer. Ik moet wel leren naar mijn lichaam te luisteren en het rustig aan doen. Daarom moet ik Professor Bauer bedanken dat ik nu terug kan genieten van het leven. Want ik ga ook na anderhalf jaar weer terug aan het werk op 8 januari 2007.
Dank U wel!
Sint Nicolaas, Januari 2007, G. Chrissen 49 jaar
